Wereld Droom

“Juf, Ik kan testen of jij een engel of een duivel bent.” Daar stond hij voor me, de kleinste jongen uit de klas. Een paar uur eerder had ik met hem kennis gemaakt. Hij vertelde dat hij snel boos werd en dan uit elkaar knalde. “Ooh, boosheid is best gezond hoor. Tenzij je jezelf of een ander er pijn mee doet, of iets kapot maakt.” Verwonderd had hij me aan gekeken en tijdens de les hadden we ook een aantal keer oogcontact gehad. En nu kwam hij met zijn experiment. We stonden op het bijna verlaten schoolplein, de andere kinderen waren al opgehaald door (groot)ouders of zaten aan de rijstwafels bij de bso. Maar hij niet. Verwachtingsvol keek hij me aan. Dat wist ik al lang “Maar wat deed je toen?”, vroegen de kinderen van de filosofieclub een dag later. Ik vertelde over de test die mij werd afgenomen door deze jongeman. Dat ik moest vertellen welke vinger ik het meest voelde en dat ik mijn armen naar links en rechts moest draaien. En dat hij me naar een paar minuten had aangekeken en...

  “Nou, ik ben op Vlieland geweest…” “En wij hebben met de boot gevaren.” De gesprekken over de afgelopen vakanties kwamen lekker op gang tijdens de filosofieles. Een ding was zeker: ze hadden genoten. Ik besloot te vertellen over mijn “vakantie”, waarin ik dagenlang had gehuild. De gesprekken verstomden en ze luisterden aandachtig naar wat ik te vertellen had. Terwijl ik de tekening van Saartje met haar kwispelstaartje tevoorschijn haalde. Het staartje in de tekening kon echt kwispelen en dat was dan ook de levensles die we van Saar hadden gekregen: wat er ook gebeurt, je blijft met je staartje kwispelen. "Ik zit liever in de zon" Ook in de filosofie bleken veel levenslessen te vinden: levenskunst wordt het ook wel genoemd. Vandaag kwamen er drie stromingen aan de orde uit de Griekse oudheid: de cynisten, de stoicijnen en de epicursten. Ik las voor uit het boek “De Wereld van Sofie”, dat al jaren centraal staat bij deze filosofielessen en gaf wat voorbeelden te verduidel...

  “Nou, eigenlijk heel simpel… kunst hangt in een museum. En er komt geen muziek uit de schilderijen, dus muziek is geen kunst.” Triomfantelijk keek hij om zich heen. Een drogredenering, dacht ik, en echt een hele mooie. Maar zijn argument werd snel onder uitgehaald door een klasgenoot: “Kunst hangt echt niet alleen in een museum he, op straat is er ook kunst, een beeld of zo. En eigenlijk is een foto van een mooie bloem ook kunst, toch?” Het gesprek kwam lekker op gang, maar was 10 minuten daarvoor in stilte begonnen. De lentewals van Chopin Luid pratend waren ze het lokaal van de flex-klas binnengekomen. De leerkracht vertelde dat er een invaller voor de groep stond en dat betekent meestal dat het wat onrustiger is. Dat konden de kinderen wel beamen. Ik besloot mijn lesprogramma om te gooien en eerst maar eens rustig te gaan luisteren naar klassieke muziek, de lente wals van Chopin. Op het digiboard werd de muziek gestart, op de achtergrond zagen ze een afbeelding van een blo...

  “Peace is something to cherish. But you must be careful with it. If you don’t, pretty soon there won’t be anyone to make peace with.” (Lori, 11 jaar) De kinderen waren vredig aan het tekenen in de filosofieles. Voorafgaand hadden we onze ogen even gesloten, terwijl ons hoofd rustte op tafel “Wat betekent vrede voor jou?”, was de vraag ter overdenking. En… “Hoe ziet vrede er volgens jou uit?” En bij de laatste vraag hoorde ik zelfs even iemand ontspannen zuchten: “Hoe voelt vrede eigenlijk?” Ben jij goed, dan hoor je bij mij De filosofieles was een stuk minder vredig begonnen. Ik had het spel Stratego meegenomen, al jaren favoriet bij de kinderen van deze leeftijd. En ja hoor, toen ze binnenkwamen hoorde ik al wat vreugdekreetjes. De teams werden zorgvuldig samengesteld: “Ben jij goed in Stratego? Dan hoor je bij mij.” Maar toen bleek dat dit spel toch anders was, dan ze gewend waren, ontstond er onrust. “Ja, maar hoe weet ik dan wie de maarschalk is als hij geen nummer heef...

  “Zou je met de filosofieles misschien aan kunnen sluiten bij het IPC-thema?”, was de vraag van de school. En ze vertelde enthousiast over het vakoverstijgende thema “Wat als het jou overkomt?”. De klas was al naar het Anne Frankhuis geweest, ze hadden het gehad over oorlogen, overstromingen en in het atelier hadden ze prachtige gedenkstenen gemaakt. Het “iets overkomen” zonder dat je er zelf eigenlijk iets aan kan doen, was al van alle kanten belicht. Of toch niet? Er kan je toch ook iets leuks overkomen? Aan de telefoon had ik collega Max. Hij zou deze dag de lessen verzorgen en had een strak lesplan gemaakt, dat we nog even gingen voor bespreken. Halverwege kreeg ik een ingeving… “Er kan je toch ook iets leuks overkomen? Een bijzondere ontmoeting, een klein wonder, de loterij winnen.” Aan de andere kant van de lijn bleef het stil. “Nou”, zei Max, “Dan heb ik in ieder geval een anekdote om de les mee te beginnen…” Een ongeluk bij geluk En hij vertelde dat hij jaren geled...

  “Geloof jij in het lot? Dat je gelooft, dat alles wat er gebeurt, voorbestemd is?” Het was woensdagavond en de filosofieclub was present. Voor ons op tafel stond een grote kristallen bol. Daaromheen had ik allerlei tarot-kaarten neergelegd. De kaarten werden met aandacht bekeken, zo ook de glazen bol. Er kwamen wat verhalen bij de kinderen los, over bijgeloof: vrijdag de 13 e , de zwarte kat die de weg oversteekt, dat onder een ladder doorlopen echt tot ongeluk zou leiden. Maar ook over waarzeggers en sterrenkijkers en sterrenbeelden. Wat zou daar allemaal van waar zijn? De Grieken vroegen het orakel om raad “De Grieken geloofden dat het beroemde orakel van Delphi de mensen kon vertellen wat hun lot was. De orakelgod was Apollo en hij sprak via de priesteres Pythia, die op een kruk boven een kloof in de aarde zat. Uit deze kloof kwamen dampen naar boven, waardoor Pythia duizelig werd.” En ik deed alsof ik Pythia was en de dampen had opgeschoven. Verwonderd keken ze toe. ...