“Oooooh, is dit het hotel?”, vroeg ze met een luide stem, terwijl ze met haar grote witte rolkoffer in de hand naar het kamphuis liep afgelopen zomer. Wij glimlachten. Een hotel kon je het niet echt noemen: we sliepen op stapelbedden op de slaapzaal, het rook er muf en de afgelopen dagen bleek er een muggenplaag te zijn op het eiland. Het kamphuis had meer weg van een jeugdherberg. Maar wel eentje midden in de natuur en een schitterende tuin met vuurplaats waar we iedere avond naar de sterrenhemel zouden kunnen kijken. “Ja weet je, ik heb voor iedere dag een setje kleding meegenomen in mijn rolkoffer, precies op kleur en gestyled. Dus ik ben ’s morgens wel iets later bij het ontbijt, want ik kan natuurlijk niet met ongekamde haren komen…” Onze “prinses”, zoals we haar na 1 dag kamp al noemden, vergeleek zichzelf twee maanden later op een regenachtige zaterdagavond met een ui.
“Vandaag gaan we kennismaken met de eerste Nederlandse filosoof en het heeft van alles te maken met mijn bril die ik voor jullie heb meegenomen.” De jongeman die op het dichtstbijzijnde yogamatje zat, pakte de bril op en zette hem op zijn neus. “Ik zie echt niets meer…” “Precies. Waar deze filosoof in zijn tijd mee bezig was: de mensen op een andere manier naar de wereld te laten kijken. En omdat hij daar niet van kon leven, sleep hij lenzen waardoor de mensen scherper konden zien. Oja, er is ook een middelbare school in Amsterdam naar hem vernoemd.” “Ik weet het, ik weet het, het is Spinoza, van het Spinoza-lyceum”, viel de jongeman recht tegenover mij me in de rede. Hij was het afgelopen half jaar op zoek geweest naar een middelbare school en had er velen bezocht in Amsterdam. Ook het Spinoza-lyceum, maar waar Spinoza de wereld had gebracht leerde hij pas deze avond.
“Ja weet je, jij bent meer een herfstig type. Jij zou wat meer naar kleding moeten zoeken in de tinten oranje, bruin, geel. Warme kleuren.” Had onze “prinses” mij geadviseerd tijdens het kamp. Ze had er gevoel voor, voor schoonheid. Daar waar de meesten zich nog niet zo druk maakten om hun uiterlijk, deed zij dat wel. En als wij met elkaar een spelletje Levend Stratego aan het doen waren, presteerde zij het om er tussendoor te schrijden en het spel stil te leggen voor een selfie met de “maarschalk”. Het zorgde voor veel hilariteit, waarop ik opperde dat ik wel een boek over haar zou kunnen schrijven. “Oooh ja, dat lijkt me ook wel wat, een boek schrijven over me zelf. Mmmm, waar zal ik mee beginnen”, antwoordde ze gevat terwijl ze een pose aan nam met haar vinger nadenkend bij haar kin. Ik besefte dat ze geen prinses was, maar het speelde. En ze was echt heel erg rolvast.
Terug naar Spinoza en de filosofieles, waar onze “prinses” ook trouw iedere week kwam. Bij de concentratieoefening gaf ik de kinderen een uitspraak mee van Spinoza: “Ik ben die ik ben”. Om dat met hun ogen dicht gedurende 15 minuten te overdenken. Om ze terug te brengen naar hun eigen wijsheid. Toen ik na een kwartier de stilte verbrak, waren de inzichten van de kinderen verbluffend. Zeker van onze “prinses”. Met zachte stem vertelde ze: “Ja, ik besef nu pas dat ik ben die ik ben. Dat ik geen prinses ben, maar het speel. Dat ik dyscalculie heb, maar het niet ben. Dat ik een persoonlijkheid ben, maar dat er diep van binnen ook een ziel is. En dat is wie ik echt ben. Eigenlijk net als een ui, die je langzamerhand kan afpellen om bij de kern te komen. Ik ben die ik ben.”
Reacties
Een reactie posten